ماجرای بم - مسلم نادعلیزاده
هوالحکیم
ماجرای بم
آکنده از غبــار زمین شد فضــای بم بشکست نخل قامت سبزورسای بــم
لرزید قلب عالم اسلام تـــا شنیــد فریـاد وآه مردم محنت سـرای بــم
سرمای سخت وزلزله بین چون نموده سرد گرمای مهرو آتش لطف وصفای بــم
باقی نماند هیچ نشانی ز زنـــدگی جزآه کودکی روی ویرانــه های بـم
آنک کویرخشک چرا شاد نیستــی ؟ سیراب شو ز اشک یتیمان به پای بم
خورشید را بگو که مکن این مکان طلوع شام است روزگار قـرین بــلای بــم
ای ماه! از چه در پس ابری برون بیا کردی مگر سیه به تن خود برای بم؟
هر چند ناگـهان همه دیدیم با عجب دست قضا چگونه رقم زد فنــای بـم
زنده است تا ابد بم و نام نکـوی او آری چنین نموده مقدّر خــدای بــم
زین امتحان نگر چه موفق برون شدند پیر و جوان و مردو زن پارسای بـم
فرمود رهبر ار چه قلوب است غرق غم شهری نکو دوباره بسازیم جـای بـم
ملّت چو با خبر شد از این ماتم بزرگ بنمود جان و مال به یک دم فدای بـم
هان ای بشر ز قصه ی بم هوشیار شو بسیار عبرت است در این ماجرای بم
خواهر، برادر ای که به ماتم نشسته ای گو شکر حقّ و صبر نما در عزای بـم
امّید دار هموطن اکنــون که آورد بیرون گل حیات سر از خاک های بم
بنگر جوانه های دل انگیز زنــدگی در حال رویش از در و دیوارهای بـم
شوری دگر به شهر پر آوازه ات دهند این خلق با خدا که نثارش دعــای بم
«مسلم» به اشک دیده و سوز درون خویش این سان سرود واقعه ی غم فزای بـم
سروده ی مسلم نادعلیزاده دی ماه 1382